Freakin Whatsapp

Dis nou een ding wat gekom het om te bly. Dis ‘n emosielosmaker.  Jy kan maar sê net wat jy wil, ‘n whatsapp maak elke keer as jy een lees, ‘n emosie wakker. Emosies wat wissel van ag-siestog tot wat de…?

Net so is die groepies ook ‘n emosionele ding. Daai geirriteerde gevoel as jy sien jy is ALWEER by ‘n groep bygevoeg. Die sleg voel as jy die groep verlaat. Of die ek-voel-‘n-veer-vir-jou-groepie ding. En ek onthou die dag toe ek ‘n groepie gestig het toe ek uitgevind het dat ek het borskanker. Daar was soveel mense wat belanggestel het en ‘n groep waarin ek almal op hoogte mee kon hou, het na die antwoord gelyk. Ek was net klaar toe ek sien dat dat my heel beste vriendin dadelik die groep verlaat. Nodeloos om te sê, ek het die groep onmiddelik gesluit. Want as my BFF nie belangstel in wat met my gebeur nie, is die kans  baie goed dat ander ook so sal voel. So het ek my hele twee jaar met behandeling en wat daarmee gepaard gaan, alleen deurgestoei. Bitter min mense op my Whatsapp kontak lys weet wat ek deurgemaak het.

So kom daar vanoggend ‘n emosielosmaker van Glimlagkind. “My liefste tannie , luister asb na Steve se liedjie..soveel van my geloofswense kry ek by Tannie. Ons kies nie ons pad nie. God doen en alles gebeur met n doel. Ons weet net nie wat de flip die rede is nie. Maar ek weet Tannie is hier want ons het tannie nodig…..” Die res van die boodskap is onleesbaar deur my trane want vandag, op hierdie Donnersedag, kry ek uit die bloute, onbepland, ongevraagd, onverwags maar broodnodig, ‘n freakin whatsapp wat my longe oopmaak sodat ek weer kan asemhaal.

Daarom verlaat ek nie sommer  ‘n groepie  nie. Al irriteer dit my. Ek sit die notifikasie af en lees 90 persent niks daarvan nie, maar ek bly. Ter wille van die ander persoon.

Dalk stupid?  Dalk nie.